غفار دیندار ،معلم

سرزمین ما

سرزمین ما،سرزمین بزرگ ، زیبا وثروتمندی است. کشور ما در آستانه ی یک

تحول بزرگ وعمیق است. مردم ما بیش از یک صد سال است، که برای استقرار

دموکراسی ، حاکمیت قانون ، آزادی بیان و اندیشه و حقوق بشر مبارزه می

کنند؛ اما هنوز به خواسته های دست نیافته اند؛ اما این یک حقیقت تاریخی است، که

در آخرین مرحله و فاز گذار به دموکراسی هستیم.

تا در این کشور دموکراسی و حاکمیت قانون برقرار نشود ، عدالت برقرار نمی

شود. و حقوق فردی و اجتماعی هیچ یک از افراد ایرانی

برآورده نمی شود.

مردم ما طی صد سال اخیر،هزاران نفر از بهترین و رشید ترین فرزندان

خود را فدای دموکراسی، آزادی، حاکمیت قانون و نهایتا برای ارتقای سطح

رفاه عمومی جامعه کرده است.

اگر فردای نزدیک، به دموکراسی و آزادی دست پیدا کنیم، باید بدانیم که

مرهون مبارزات و همت این فرزندان عزیز میهن هستیم.

-نام و یادشان جاودانه باد-

تنها راه رهایی از چنگال اهریمنی خرافات، که تار و پود این جامعه را به

بند کشیده است ،مطالعه و خواندن کتاب و باز هم خواندن

و خواندن همه نوع کتاب است.

دیکتا توری آن است که یک نفر یا یک گروه، با پشتیبانی وهمی، همه ی اقتصاد

و مال وناموس وشرف آدم های یک جامعه را به گروگان می گیرند، واسمش را می

گذارند حکومت!؟ اکثر مردمان این جامعه هم ،زیر یوغ چنین حکومتی،یک عمر،

در فشار و رنج وسختی، عمر می گذرانند،و اسمش را می گذارند،" زندگی !؟" بعد هم

عمرشان تمام می شود، و در زیر لوای دیکتاتوری جان می سپارند!

هرچند تاریخ در ذات خود ،تحول زا ورهایی بخش است؛ و استخوان های

دیکتاتورهارا خرد می کند، اما مبارزات مردم و عناصر

آگاهی و شجاعت، نقش تعیین کننده ای در سرنوشت مردم دارند و به تسریع سقوط

دیکتاتورها کمک بزرگی می کنند.

ما با شکستن یک دیوار به انسان گرایی و اومانیسم می رسیم. در اومانیسم

همه چیز برای انسان،برای رفاه انسان و در خدمت انسان است. ما دقیقا پشت

دیوار واقع شده ایم؛دیواری که بسیار پوشالی و در حال فروریختن است؛ چون

عمرش به پایان رسیده است؛ چون

تاریخ مصرفش تمام شده است.

به عبارتی دیگر،ققنوس سنت، دیگر پیر و فرسوده شده است.و عمرش به هزارمین

سال خود نز دیک می شود؛مشغول جمع آوری هیزم است. دور نیست آن روز که

برهیزم جمع آوری کرده ی خود بنشیندو شراره ای از او برهیزم بجهد و آتشی

بپا شود و ققنوس پیر در آتش خود بسوزد ،خاکستر شود و از خاکستر آن ققنوس

بچه ای زیبا و نو ، پا به عرصه ی حیات گذارد. آن گاه ، نگاه جهان،نو،شادی

بخش،زیبا وپویا می شود.

با احترام

فلسفه ی حیات این است که انسان به عرصه ی حیات پا می گذارد، تا زندگی

کند، شاد باشد،با رعایت قوانین انسانی روزگار خوشی بگذراند. و خدمت کند، و

از زندگی خود لذت ببرد. از جامعه و افراد آن تاثیر بپذیرد؛ روی جامعه و

افراد آن تاثیر بگذارد.

این روند تاثیر متقابل جامعه وفرد ، نهایتا باعث تغییر شناخت جامعه و رشد

آن می شود. این فرآیند طبیعی تغییر شناخت جامعه و فرد

همواره ادامه پیدا می کند، و جامعه و فرد را به سوی ترقی و پیشرفت سوق می دهد.

اما اگر فردی یا گروهی یا حکومتی ،مانع این چرخش طبیعی زندگی و شناخت

شود، جامعه باید به شعور اجتماعی- سیاسی لازم برسد،

و حق دارد ،برای ادامه ی حیات طبیعی خود،جلوی نیروهای منفی و مانع و

اهریمنی بایستد، و علیه آن ها به مبارزه برخیزد،تا جامعه و شناخت آن را به

حالت طیبعی برگرداند. و شریط جامعه را برای یک زندگی انسانی مهیا سازد.

این حق یک جامعه و فرد است ،که زندگی با چرخش طبیعی داشته باشد.

در پایان شعری از احمد شاملو، این بزرگمرد تاریخ ادبیات ایران ، کلامم را

به پایان می رسانم.

من آن غول زیبایم که در استوای شب ایستاده است

غریق زلالی همه ی آب های جهان

وچشم انداز خاطره اش

خاستگاه ستاره ای است...

یاد داشتی که در دفتر خاطرات حدود چهل

دانش آموز ششم ابتدایی با قلم غفاردیندار

هیجدهم خرداد نود و چهار

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: